De belangrijkste ziekteverschijnselen en klachten bij DVN zijn gevoelsklachten en verstoorde autonome functies.
Veel voorkomende gevoelsklachten zijn:
- spontane pijn (brandend, prikkelend, schietend);
- pijnlijk gevoel van de huid bij normale aanraking (allodynie), bijvoorbeeld bij contact tussen huid en kleding of lakens;
- verminderd gevoel voor pijnprikkels en temperatuur;
- jeuk.
Klachten door verstoorde autonome functies zijn:
- droge ogen en/of mond;
- problemen met scherpstellen van de ogen;
- transpiratiestoornissen: teveel of te weinig zweten;
- problemen met plassen;
- impotentie of vaginale droogheid;
- afgenomen maaglediging;
- diarree of verstopping;
- opvliegers;
- duizeligheid bij snel opstaan;
- hartkloppingen.
Het patroon waarin de gevoelsklachten bij DVN optreden, heeft te maken met de lengte van de zenuwen. Hoe langer de zenuw is, hoe groter de kans op beschadiging. De klachten beginnen daardoor vaak in de voeten en de handen, en breiden zich vervolgens langzaam via de onderbenen en -armen uit naar de romp. Soms is het patroon van klachten onregelmatiger en komen de klachten bijvoorbeeld ook voor in het gezicht of op het bovenlichaam.
Sommige patiënten met DVN hebben klachten die vallen onder de aandoening erythromelalgia of erythermalgie: brandende pijn in handen en voeten, waarbij de huid rood tot paars verkleurt en die toeneemt bij warmte en inspanning. Dit klachtenpatroon kan verschillende oorzaken hebben, bijvoorbeeld een verhoogd aantal bloedplaatjes.
Een deel van de patiënten met DVN klaagt over rusteloze benen (restless legs). Het exacte mechanisme hierachter is onbekend.
De spierkracht bij een pure DVN (zonder betrokkenheid van de dikke zenuwvezels) is normaal, maar door de pijnklachten kan de mobiliteit toch beperkt zijn.
Zoals bij veel chronische (pijn)aandoeningen ervaren veel patiënten met DVN vermoeidheid. Mogelijk wordt deze veroorzaakt door een combinatie van factoren.