Wanneer sprake is van een onderliggende aandoening begint de behandeling van DVN daarmee. Als dat niet helpt of wanneer geen onderliggende oorzaak kan worden aangetoond, bestaat de behandeling uit het bestrijden van de symptomen met medicijnen of door middel van pijnrevalidatie.
Pijnbestrijding
Voor pijnbestrijding bij DVN kunnen drie soorten medicijnen worden gebruikt die ook bij andere aandoeningen toegepast worden:
• antidepressiva: duloxetine, venlafaxine, amitriptyline, nortriptyline;
• anti-epileptica: gabapentine, pregabaline;
• opiaten: morfineachtige medicijnen zoals tramadol of oxycodon.
Deze medicijnen geven vaak gedeeltelijke verlichting en kunnen hinderlijke bijwerkingen hebben zoals duizeligheid en slaperigheid. Daarom is het belangrijk ze rustig op te bouwen. Om te kunnen beoordelen of een medicijn werkt of niet, moet het middel een paar weken lang in een voldoende hoge dosering gebruikt worden.
Indien de huisarts of neuroloog de pijn niet goed onder controle krijgt, kan de patiënt voor pijnrevalidatie naar een pijncentrum verwezen worden.
Pijnrevalidatie
De pijn bij DVN wordt niet alleen door beschadigingen of afwijkingen in de dunne zenuwvezels veroorzaakt. Zonder dat mensen zich ervan bewust zijn, kunnen ze ook last hebben van de gevolgen van de langdurige pijn. Pijnrevalidatie is bedoeld om een onderscheid te leren maken tussen de pijn zelf en de negatieve gevolgen die de pijn versterken.
Gedachten en gevoelens kunnen veel invloed hebben op de gevoeligheid voor pijn. Patiënten met chronische pijnklachten komen daardoor gemakkelijk in een negatieve spiraal terecht. Onzekerheid, somberheid en zorgen over de toekomst maken dat ze minder afleiding zoeken in activiteiten en daardoor weer meer pijn ervaren. Deze reacties op langdurige pijn zijn begrijpelijk, maar zorgen er wel voor dat de pijn een steeds grotere rol gaat spelen en het leven zelfs helemaal kan gaan beheersen.
Pijnrevalidatie neemt de pijn nooit helemaal weg, maar kan wel helpen die flink te verminderen en het dagelijks functioneren minder te bepalen.
Bij pijnrevalidatie bekijkt de patiënt samen met een revalidatiearts, fysiotherapeut, ergotherapeut en psycholoog, wat hij of zij door de pijn wel en niet kan en wat hij of zij zelf belangrijk vindt om weer te kunnen doen. Verder bekijkt het team hoe het met de conditie staat, welke gewoontes iemand heeft aangeleerd in het omgaan met pijn en welke gedachten hij of zij daar zelf over heeft. Vervolgens stelt het team in overleg met de patiënt een behandelplan op voor het bewegen, het omgaan met negatieve gedachten en gevoelens en het vergroten van de kwaliteit van leven. Voor meer achtergrondinformatie over “Gezond leven met chronische pijn” verwijzen wij u graag naar de volgende webinar: https://www.youtube.com/watch?v=3kvo9FUrHsg&t=1966s.
Voor achtergrondinformatie en tips over omgaan met pijn bestaat een online cursus die te vinden is op: https://www.spierziekten.nl/spieracademie/cursus/online-cursus-omgaan-met-pijn/ of https://www.pijnpatientennaar1stem.nl/onlinecursus-start/.
Jeuk
Een derde van de DVN-patiënten heeft veel last van jeuk waarvoor een huidarts (dermatoloog) geen huidaandoening als verklaring kan vinden. Wat kan helpen is het gebruik van een verlichtende crème of een ander verkoelend middel.
Chronische vermoeidheid
Chronische vermoeidheid bij DVN kan onder andere een gevolg zijn van voortdurende pijn of jeuk waardoor mensen moeite hebben met slapen. Het vinden van een vast ritme in activiteit en ontspanning kan helpen de vermoeidheid te bestrijden en het slapen te verbeteren. Verschillende revalidatiecentra bieden hiervoor een combinatie van fysiotherapie, ergotherapie en cognitieve therapie aan.
Psychische klachten
Psychische klachten bij DVN, zoals angst, somberheid en onzekerheid, kunnen besproken worden met de psycholoog van het revalidatiecentrum.
De pijn en onzekerheid over de toekomst gaan bij DVN meestal nooit helemaal over. Soms kost het veel moeite om met de diagnose te leren leven. Dan kan het zinvol zijn een afspraak met een psychiater of psychiatrisch verpleegkundig specialist te maken. Die kan helpen inzicht te krijgen in de psychische gevolgen van de aandoening en ondersteuning bieden bij het anders leren omgaan met de pijn, de verminderde belastbaarheid en de beperkingen die daarvan het gevolg zijn.