In februari 2019 zijn de resultaten van de LENSS-studie bekendgemaakt en gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Brain. Het effect van het medicijn lacosamide bij de behandeling van een erfelijke vorm van DVN werd onderzocht.
Achtergrond
Lacosamide is een medicijn dat is ontwikkeld voor de behandeling van epilepsie. Het grijpt aan op bepaalde zoutkanalen (natriumkanalen), die zich onder andere in de dunne zenuwvezels bevinden en hierin verantwoordelijk zijn voor het doorgeven van prikkels, zoals pijn. Aan de studie hebben patiënten met dunnevezelneuropathie op basis van een verandering in het erfelijk materiaal (een mutatie in het SCN9A-gen) deelgenomen. Deze verandering zorgt ervoor dat de natriumkanalen overactief zijn, wat tot klachten leidt. De patiënten kregen een periode het echte medicijn (lacosamide) en een andere periode een pil zonder werking (placebo), om het effect te kunnen vergelijken.
Resultaten
Er werd gezien dat lacosamide de pijn verminderde, maar dat het ook een positief effect had op het algemeen welbevinden, de invloed van pijn op slaap en op de intense oppervlakkige pijn, in vergelijking met de placebo. Daarnaast was het medicijn veilig om te gebruiken en werd het goed verdragen. Dit gold zowel voor de patiënten die de lacosamide in combinatie met andere pijnmedicatie gebruikten als voor de patiënten die alleen met lacosamide behandeld werden.
Conclusie
Lacosamide kan dus een goede behandelingsmogelijkheid zijn voor patiënten met dunnevezelneuropathie met een verandering in het SCN9A-gen. Er wordt gedacht dat het medicijn ook voor andere patiënten met dunnevezelneuropathie zou kunnen werken, maar verder onderzoek is nodig om dit te onderzoeken.
Patiënten die willen weten of lacosamide ook voor hen een behandeloptie is, adviseren wij contact op te nemen met hun eigen hoofdbehandelaar. Zo nodig kan de hoofdbehandelaar met ons contact opnemen voor overleg.
Artikel: Lacosamide in patients with NaV1.7 mutations-related small fibre neuropathy: a randomized controlled trial. Brain. 2019;142(2):263-275.
Deze studie werd gefinancierd door een beurs van het Prinses Beatrix Spierfonds (W.OR12-01).